Της Ντέλια Όουενς (μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Δώμα)
«Τι πάει να πει αυτό το πράγμα; Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες; Το ΄λεγε κι η Μαμά. Η Κάια θυμόταν πως η Μαμά διαρκώς την παρότρυνε να εξερευνά τον βάλτο: «Πήγαινε όσο πιο μακριά μπορείς – πέρα, πέρα μακριά, εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες».
Μπάρκλι Κόουβ-Βόρεια Καρολίνα, 1952.
Η Κάια βλέπει την μητέρα της να φεύγει πάνω στα ψηλοτάκουνα παπούτσια της, φτιαγμένα από ψεύτικο δέρμα αλιγάτορα. Τα τελευταία αυτά βήματα της μητέρας της θα της μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη, καθώς έτσι ξεκινά μια ιστορία εγκατάλειψης, μοναξιάς, επιβίωσης και μιας φυσικής και συναισθηματικής ενηλικίωσης.
Μετά την πρώτη φυγή, αυτήν της μητέρας της, ακολουθούν και αυτές των μεγαλύτερων αδελφιών της και στη συνέχεια του μεθύστακα πατέρα της, ο οποίος αποτέλεσε και την πηγή του κακού.
Η μικρή Κάια ή αλλιώς Πιτσιρίκα του Βάλτου, μένει πλέον μόνη στην τρυφερή ηλικία των έξι ετών και καλείται να επιβιώσει σε έναν βάλτο μακριά από οποιαδήποτε ανθρώπινη παρουσία και με μοναδική συντροφιά αυτή των γλάρων και των ερωδιών.
Για να ζήσει πουλάει μύδια που μαζεύει η ίδια και δέχεται βοήθεια από τον έγχρωμο Σάλτα και τη γυναίκα του, με τους οποίους δημιουργεί ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς που θα την συντροφεύσουν σε όλες τις δύσκολες φάσεις της ζωής της.
Η μοναδική απόπειρα να επισκεφθεί το σχολείο στέφεται με απόλυτη αποτυχία, καθώς δεν αντέχει τα κοροϊδευτικά βλέμματα και σχόλια των συμμαθητών της, για τους οποίους είναι απλώς το βρώμικο Κορίτσι του Βάλτου. Όμως η Κάια θα μάθει και γραφή και ανάγνωση, από κάποιον που στο πρόσωπό του θα συναντήσει τον πρώτο έρωτα, από κάποιον που θα της δείξει για ακόμα μια φορά τι σημαίνει «εγκατάλειψη» και πως στους ανθρώπους δεν θα πρέπει να έχει ποτέ εμπιστοσύνη.
Τα χρόνια περνούν, η Κάια γυναίκα πια με μια άγρια, φυσική ομορφιά και ένα κορμί που ενστικτωδώς αρχίζει να αναζητά το ερωτικό χάδι και λίγη ανθρώπινη επαφή, συναντά τον Τσέις – έναν νεαρό του χωριού που θα την διεκδικήσει και που θα βάλει στόχο να κατακτήσει το άγριο Κορίτσι του Βάλτου. Τι θα γίνει όμως όταν κάποια χρόνια αργότερα το πτώμα του Τσέις βρεθεί να κείτεται στις πρασινωπές λάσπες του έλους; Είναι άραγε η Κάια πιθανή ένοχη;
Δεν είναι απλό πράγμα τα ηλιοβασιλέματα.
Το λυκόφως διαθλάται και αντανακλάται.
Δεν είναι ποτέ αληθινό.
Το απόβραδο είναι μια μεταμφίεση
Που καλύπτει τα ίχνη, καλύπτει ψεύδη.
Δεν μας νοιάζει που το δείλι εξαπατά.
Βλέπουμε λαμπρά χρώματα,
Και ποτέ δεν μαθαίνουμε
Πως μέχρι να δούμε το κόκκινο
Ο ήλιος έχει πέσει
Πιο κάτω από τη γη.
Είναι μεταμφιέσεις τα ηλιοβασιλέματα,
Που κρύβουν αλήθειες, που κρύβουνε ψέματα.
Α.Χ.
(Ποίημα από το βιβλίο)
Το πρώτο αυτό μυθιστόρημα της Ντέλια Όουενς είναι μια απίστευτη ιστορία που συγκλονίζει. Η Όουενς με τον λυρισμό της και ένα ύφος γλαφυρό δημιουργεί εικόνες, σε μεταφέρει νοερά στο μαγευτικό φυσικό τοπίο που έχει σκηνοθετήσει και σε κάνει να αγαπήσεις και να ταυτιστείς με την ηρωίδα της, τόσο που να χαίρεσαι με τη χαρά της και να λυπάσαι με τη λύπη της. Δεν είναι λίγες οι φορές που κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου, έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει περήφανη για τις επιτυχίες της Κάια και συγχρόνως να νιώθω θλίψη για τις πολλές στιγμές εγκατάλειψης που βίωσε η πρωταγωνίστρια.
Μιλάμε, λοιπόν, για μια ιστορία με βαθιά συναισθήματα, για ένα μυθιστόρημα που καταπιάνεται με θέματα όπως αυτά της οικογένειας, της φιλίας, του κοινωνικού και φυλετικού ρατσισμού, του έρωτα, της μοναξιάς και γενικά των ανθρωπίνων σχέσεων, για ένα συγγραφικό αριστούργημα που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!
written by eva’s stories – Lust auf mehr? Besuch Eva’s Blog!
