Αναμνήσεις μιας ζωής που θα χαθούν στην άβυσσο της λήθης αλλά όχι της καρδιάς.
30 Αυγούστου 1922. «Το μέτωπο, μάνα, έσπασε! Ο στρατός μας δεν βαστάει άλλο. Οι στρατιώτες μας οπισθοχωρούν…», έφερε τα τραγικά νέα η Αφροδίτη μπαίνοντας στο σπίτι εκείνο το μοιραίο πρωινό. «Παναγία μου! Τα παιδιά μας», φώναξε έντρομη η Αικατερίνη. «Κανείς δεν μας ρώτησε. Κανένας δεν νοιάζεται. Αν ήταν στο χέρι μας, δεν θα γινόταν πόλεμος, γιατί ξέρουμε τι θα πει ζωή, αφού είμαστε φορείς της», συνέχισε οργισμένη τη σκέψη της…
Τα γεγονότα που ακολούθησαν ήταν ολέθρια για την ιστορία του ελληνισμού. Οικογένειες ολόκληρες χάθηκαν και άλλες έγιναν μάρτυρες φρικτών εγκλημάτων. Χιλιάδες αναγκάστηκαν να ορθώσουν το καταρρακωμένο τους κορμί και να βαδίσουν τον δύσκολο δρόμο της προσφυγιάς. Όμως τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Τίποτα δεν θα είναι εύκολο, όταν οι μνήμες από τη χαμένη πατρίδα τούς στοιχειώνουν.
Μάνα και πατέρας μαζί η Αικατερίνη, θα οδηγήσει την οικογένειά της σε έναν καινούριο τόπο για να χτίσουν ένα καλύτερο αύριο. Αφήνοντας πάντα τελευταίο τον εαυτό της, τα θέλω και τις επιθυμίες της, αντιμετώπισε με περίσσια δύναμη όσα της έφερε η ζωή. Ο πόνος της μπορεί να ξεθώριασε, όμως τα σημάδια της θλίψης δεν τα αποχωρίστηκε ποτέ…
Μια αληθινή ιστορία γραμμένη μέσα στις φλόγες ενός χαμένου παραδείσου.
